3 Grudzień imieniny: |
||||
Upadłość nie jest klęską Autor : Jacek Jerzycki CZYTAJ WIĘCEJ METODY I TECHNIKI BADAŃ PEDAGOGICZNYCH Jak napisać, przepisać i z sukcesem obronić pracę dyplomową? TOP SECRET |
METODA WERONIKI SHERBORNE (Ruchu Rozwijającego) Metoda Ruchu Rozwijającego opracowana została przez Weronikę Sherborne. Jest to metoda niewerbalna, uaktywniająca język ciała i ruchu. Główna idea metody zawarta jest w tezie, że posługiwanie się ruchem rozwijającym świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni i działania w niej, a także umiejętność i potrzebę dzielenia jej z innymi ludźmi prowadząca do nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu służy rozwojowi dziecka i może być wykorzystana w terapii zaburzeń rozwoju. Założenia metody opierają się na naturalnych potrzebach dziecka. Odpowiadają etapom kształtowania się umiejętności związanych z ruchem, umożliwiających lepsze poznanie otoczenia poprzez zdobywanie indywidualnych doświadczeń opartych na kształtowaniu nowych umiejętności w zakresie rozwoju fizycznego, psychicznego. Głównym założeniem terapii jest zdobycie przez dziecko świadomości własnego ciała rozwijanej równolegle z usprawnianiem ruchowym. Przez dopływ wiadomości o własnym ciele, jego użyciu w sposób adekwatny do możliwości percepcji i potrzeb dziecka, następuje kształtowanie umiejętności społecznych, eksploratywnego działania, doprowadzającego do poczucia świadomości przestrzeni i działania w niej. W swoim programie ćwiczeń ruchowych Weronika Sherborne wyróżnia następujące grupy ćwiczeń: - ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała, - ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu, - ćwiczenia ułatwiające nawiązywanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą, - ćwiczenia twórcze. Wymienione ćwiczenia mogą występować w różnych formach, jako zajęcia indywidualne, w parach lub grupowe. Zakres każdego ćwiczenia może być mniej lub bardziej rozszerzony zgodnie z potrzebami, stopniem zaawansowania, możliwościami. Na przykład dzieci upośledzone umysłowo wymagają wielu ćwiczeń prowadzących do poznania ciała, przestrzeni, koncentracji, rozwoju, siły oraz nawiązania kontaktów. Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała: - wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków: leżenie na plecach, brzuchu, ślizganie się w kółko na brzuchu, siedząc przyciąganie kolan, chowanie głowy, czołganie się na brzuchu, czołganie się na plecach, - wyczuwanie nóg i rąk: podciąganie kolan do siadu skulnego, pchanie kolan do siadu prostego, maszerowanie i bieganie z podniesieniem kolan, chodzenie i bieganie na 'sztywnych' nogach, dotykanie stóp podłogi, uderzanie o podłogę piętami, uderzanie o podłogę całą stopą, dotykanie łokciami kolanl, - wyczuwanie twarzy - siedzenie w kole: wytrzeszczanie oczu, mrużenie oczu, zabawne miny, - wyczuwanie całego ciała: leżenie na plecach, turlanie się, leżenie z rękami wzdłuż ciała. Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu: - leżenie na plecach lub brzuchu, rozluźnianie, odprężanie - ćwiczenia w parach; jedna osoba robi 'mostek', a druga obchodzi ją na czworakach, przechodzi pod, przez, nad, dokoła itp. - ćwiczenia w grupie: grupa tworzy 'tunel' reszta czołga się pod tunelem na plecach, brzuchu itp. Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą: - ćwiczenia w parach, partner 'aktywny', partner 'bierny', pcha plecami partnera, starając się pokonać jego opór, ćwiczący delikatnie kładzie się na plecach partnera, a ten stara się częściowo przyjąć ten ciężar, ciągnięcie za kostki ćwiczącego leżącego na brzuchu lub plecach, kołysanie, tworzenie 'fotelika', kołysanie w różnych kierunkach itp. Ćwiczenia twórcze: Na szczególną uwagę zasługuje taniec. Ćwiczenia twórcze pozwalają nawiązać i pogłębić stosunki międzyludzkie, poznać sytuacje, których ćwiczący nie doświadczyłby ze względu na swoje fizyczne lub psychiczne ułomności. Stosując metodę Ruchu Rozwijającego, należy wystrzegać się rutynowej oceny osiągnięć, natomiast obserwować i oceniać postępy ucznia w zakresie: - koncentracji, - umiejętności nawiązywania kontaktów z innymi i współdziałania, - okazywanie swej pomysłowości, - umiejętności zmiany zachowań w zależności od rodzaju zajęć. Terapia ruchowa metodą W. Sherborne wywiera najsilniejszy wpływ na sferę emocjonalną i motoryczną. Sprzyja także rozwojowi wyobraźni i pomysłowości dzieci, kształci orientację w schemacie ciała i przestrzeni, rozwija zdolność koncentracji uwagi. Dzięki terapii dzieci zdobywają zaufanie do siebie i do otoczenia, kształtuje się pozytywnie ich obraz samego siebie i pozytywne nastawienie do świata. Jako metoda terapii znajduje zastosowanie w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, a więc przede wszystkim w przypadkach upośledzenia umysłowego. Również dla dzieci z tzw. normą intelektualną, przejawiających zaburzenia w zakresie sfery emocjonalnej i społecznej. LITERATURA: M. Bogdanowicz, B. Kusiel, M. Przemycka 'Metoda W. Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka' W-wa 1992 POLECANE KSIĄŻKI NA TEN TEMAT
KSIĘGARNIA EDUKACYJNA - POLECAM |
|||
Aktualizacja 2019 |